قانون حفظ کاربری اراضی زراعی و باغها در ایران از دیدگاه حقوق بین الملل محیط زیست

زمین و خاک، آب و هوا بعنوان اساسی ترین عنصر حیات بشری و جایگاه تکوین و رشد گیاهان، موهبتی است الهی که به رسم امانت به انسان سپرده است تا با بهره برداری بهینه و حفاظت از آن دوام و قوام نسل خویش و گیاهان و جانوران را تضمین نماید و تردیدی نیست که حقوق محیط زیست ابزار مهمی برای نظارت و مدیریت توسعه پایدار است. امنیت غذایی مستلزم تداوم بهره برداری و حفظ کاربری اراضی زراعی و باغها میباشد، از سوی دیگر استقرار جمعیت های انسانی و تمدنهای اولیه بشری در مناطق حاصلخیز و مستعد کشاورزی ما را به ارزش و جایگاه واقعی خاک و زمین واقف می سازد. چرا که سکونتگاههای بشری همواره در مناطقی ایجاد شده اند که شرایط مساعد آب و خاک و اقلیم وجود داشته است. و اینکه شهرها و نقاط سکونتی عمدتاً در دشتهای حاصلخیز کشاورزی قرار گرفته و بخش قابل توجهی از اراضی کشاورزی تخریب گردید. مسائلی از این دست که تنها گوشه ای از مخاطرات تغییر کاربری اراضی زراعی و باغها قلمداد میگردد، موجب شده تا معضل تخریب و تبدیل اراضی کشاورزی که در سالیان اخیر با روندی رو به تزاید و نگران کننده، مواجه بوده است. در کانون توجه مراجع تصمیم قرار گیرد. لذا در سال 1374 مرجع قانونگذاری کشور با درک صحیح از مخاطرات تغییر کاربری های غیر مجاز اراضی زراعی و باغها، اقدام به تصویب قانونی تحت عنوان قانون حفظ کاربری اراضی زراعی و باغها نمودند که پس از گذشت یک دهه قانون موصوف در سال 1385 دستخوش تغییراتی اساسی گردید. مجموعه حاضر تلاشی است در راستای اجرای مقررات مرتبط با حفظ عرصه های زراعی و باغها و ضوابط زیست محیطی که این حقوق در تعیین خط مشی ها و اقدامات حفاظتی محیط زیست و همچنین استفاده عاقلانه و پایدار از منابع طبیعی موثر است.